چرا برخی از فرم‌های یوگا هرگز آسان‌تر به نظر نمی‌رسند: پاسخ در استخوان‌های شما است

با نگاهی به اطراف یک کلاس یوگا، احتمالا متوجه خواهید شد که ژست های هر فرد کمی متفاوت به نظر می رسد. برخی از این تغییرات به دلیل تفاوت در سفتی بافت است. ممکن است فردی با محدودیت در عضلات همسترینگ، زانوهایش عمیقاً خم شده یا پشتی گرد در حالت سگ رو به پایین (آدو موخا سواناسانا) داشته باشد.افرادی که همسترینگ انعطاف پذیرتری دارند، احتمالاً پاها و ستون فقراتشان صاف است.می دانیم که با گذشت زمان و تمرین، بافت نرم انعطاف پذیرتر می شود و حالت ها تغییر می کند. اما در مورد آن ژست هایی که به نظر می رسد هیچ وقت تغییر نمی کنند، مهم نیست که چقدر زمان خود را به تمرین خود اختصاص داده اید، چطور؟ نقش ساختار استخوان خود رادر نظر بگیرید!

اگر شما هنرجویی هستید که هنگام نشستن در ژست زاویه بسته (بادا کوناسانا) زانوهایش بالا می‌آید، یا معلمی هستید که به نظر نمی‌رسد هنرجویانتان را وادار کند دست‌هایش را در حالت سگ رو به پایین صاف کند، ادامه مطلب را بخوانید.

چگونه ساختارهای اسکلتی ما متفاوت است

شکل، اندازه، پیچ و تاب و جهت استخوان‌های شما تا حد زیادی بر نحوه تعامل آنها با یکدیگر و در نتیجه نحوه حرکت تأثیر می‌گذارد.به عنوان مثال، استخوان‌های لگن یا ایلیا حاوی حفره‌ای به نام استابولوم هستند. استابولوم جایی است که توپ استخوان ران یا استخوان ران شما وارد می شود تا مفصل "گوی و کاسه"را تشکیل دهد.

در برخی افراد، استابولوم به سمت جلو هدایت می شود، در حالی که در برخی دیگر به طرفین اشاره می کند. همچنین می تواند به سمت پایین،افقی یا رو به بالا باشد و می تواند در عمق متفاوت باشد.

چگونه ساختار استخوانی بر دامنه حرکت تأثیر می گذارد

بیایید دو دانش آموز را تصور کنیم. حفره های لگن یکی عمیق هستند و رو به جلو هستند. و برای دیگری کمی سطحی تر هستند و به سمت بیرون گرایش دارند. حال تصور کنید که هر دو دانش‌آموز در حالت چهارپایی، یا همان حالت آسان (سوخاسانا)، روی زمین نشسته‌اند.

این ژست برای فردی مانند نفر اول که کاسه لگنش به سمت جلو است، کار بسیار زیادی خواهد داشت. همانطور که او تلاش می کند صاف بنشیند،ممکن است اینجا خیلی دشوار باشد. سپس تصور کنید که معلم این حالت را «ژست آسان» می‌نامد و می‌توانید شرط ببندید که دیگر هرگز او را روی تشک یوگا نخواهید دید.

از سوی دیگر، نفر دوم به معنای واقعی کلمه برای این ژست ساخته شده است. حفره‌های لگن او به طرفین قرار دارند، و این امر باعث می‌شود پاهایش را بسیار راحت‌تر باز کند مگر اینکه بافت نرم حرکت را محدود کند.

نمونه هایی از این دست زیاد است. هنرجویی را تصور کنید که هرگز دست هایش را در حالت سگ رو به پایین صاف نمی کند. توانایی صاف کردن کامل بازوها عمدتاً با تعامل استخوان بازو (بازو) با یکی از استخوان‌های پایین بازو تعیین می‌شود. فعل و انفعال این استخوان ها تعیین می کند که آیا دست های خود را کاملاً صاف دراز می کنید، نمی توانید بازوهای خود را صاف کنید یا به راحتی از حالت صاف عبور می کنید.

بافت نرم یا ساختار استخوانی؟ چگونه تعیین کنیم که محدودیت ها کجا هستند؟

بنابراین، ما، هنرجویان یا مربیان، چگونه می‌توانیم بفهمیم که آیا محدودیت استخوانی یا بافت نرم را تجربه می‌کنیم؟ تا حد زیادی،پاسخ در احساس آن است. اگر انتهای دامنه حرکتی شما مانند کشش است، احتمالاً یک محدودیت بافت نرم است که با کشش و رهاسازی میوفاشیال تغییر خواهد کرد. اگر این احساس مانند نیشگون گرفتن است، احتمالاً یک محدودیت استخوانی است.

به‌ عنوان تمرین‌کنندگان و معلمان یوگا،مهم است که اذعان کنیم که حرکات کششی همه چیز را در مورد نحوه حرکت ما تغییر نمی‌دهد و اینکه مجبور کردن خود یا دانش‌آموزانمان به حالت‌های خاصی می‌تواند آسیب‌رسان باشد.

ژست های یوگا باید در بدن های مختلف متفاوت به نظر برسند زیرا بدن ها متفاوت هستند. برای دانش‌آموزانی که در ژست‌های خاصی تلاش می‌کنند، شنیدن این موضوع که گاهی اوقات، هیچ مقدار کششی آن ژست‌ها را آسان نمی‌کند،می‌تواند رهایی بخش و آرامش بخش باشد. هنگامی که شروع به تصدیق این واقعیت می کنیم،به خود و دانش آموزان خود قدرت می دهیم تا آنچه را که داریم بپذیرند. امیدواریم هیچکس دیگر هرگز احساس "بد در یوگا" نداشته باشد.

‍